Month: October 2011

Dziś po raz kolejny zadzwonił do mnie osobnik pytający, czy kupiłbym od niego większą ilość złota pochodzącego z Ghany. To krok naprzód w stosunku do rozsyłanego przed latami mejla w tej sprawie. Tym razem złoto to jest rzekomo namacalne i jest do sprzedania w bardzo przystępnej cenie.

Szkopuł w tym, że legenda mówiąca o ‘okazyjnej cenie’ złota nie trzyma się kupy. Złoto, tak jak inne kruszce i waluty mają takie same ceny na całym świecie. Uncja złota monetarnego kosztuje dziś 5850 PLN +/- parę procent wynikających z kosztów dostawy. Złoto w Ghanie nie jest tańsze niż w Polsce, tak samo jak srebro nie jest tańsze bezpośrednio pod bramą KGHM SA.

Żadnego złota nie ma. No, może jest jedna uncja w którą zainwestowali przestępcy, by potencjalny nabywca mógł sobie ją pomacać i pomarzyć o setkach tysięcy zarobionych w tydzień na głupich murzynach oddających metal za bezcen. Reszta jest tylko złocona, o ile w ogóle jest, bo przekręt może być prostszy i polegać na przyłożeniu frajerowi gazrurką w głowę i wyczyszczeniu kieszeni.

Jeżeli coś jest zbyt dobre by było prawdziwe – zwykle nie jest prawdziwe.

Im szybszy potencjalny zysk tym większe prawdopodobieństwo poniesienia szybkiej straty.

Święto zmarłych zbliża się wielkimi krokami i jak zwykle wiele osób umrze na drogach. Aby tego uniknąć lepiej siedzieć na tyłku w domu i słuchać ciekawych wywiadów:

Przez świat przelewa się fala rozruchów społecznych ludzi nazywających siebie ‘oburzonymi’. Jest to kolejna mutacja wystąpień mających miejsce w przeciągu ostatnich lat.Wspólnym mianownikiem są żądania ‘godnego życia’.

Podstawowy problem to brak odpowiedniego zaplecza intelektualnego tego protestu, co przypomina nieco ruch hippisowski. Ludzie się buntują, ale za bardzo nie mają pojęcia przeciwko czemu. Co gorsza, oprócz buntu brak jest pomysłów na rozwiązanie konfliktu i usunięcie przyczyn kryzysu. A nawet gdyby taki pomysł się pojawił natychmiast jest zakrzykiwany przez motłoch krzyczący na ulicach stolic europejskich dajcie nam więcej socjału.

Warto zwrócić uwagę, że nie protestuje się w Europie pod hasłami więcej wolności. Czyżby społeczeństwo było całkowicie wolne? W kategoriach politycznych na pewno nie – władzę zajmują ci politycy, którzy mają środki na reklamę w mediach. W kategoriach ekonomicznych wolności również nie ma – podatki i nadregulacja uniemożliwiają działalność gospodarczą, trudnością jest też konkurowanie z miedzynarodowymi koncernami oligarchów.

Wolność jest produktem ubocznym rewolucji, jak to się stało w Stanach w 1776 czy w Polsce w 1989. Sam stan wolności nie trwa długo, wyłącznie do momentu utworzenia się nowych ‘elit politycznych’ powiązanych z tworzącymi się ‘elitami finansowymi’.

Tak więc sednem dzisiejszego kryzysu jest nadmierne przechwytywanie ‘wartości dodanej’ przez oligarchów, co jest zresztą wrodzonym problemem kapitalizmu. Opisał to już Marks, lecz niestety wprowadzanie jego postulatów w życie zakończyło się zakończeniem życia wielu milionów ludzi. Sam problem pozostał nierozwiązany.

Problem potęguje niewygodny fakt ograniczoności zasobów naturalnych planety. Gdyby co rok dało się wyrywać z Ziemi o 5% więcej surowców, to nawet przejmowanie większości tego wzrostu przez oligarchów nie stanowiłoby problemu. Problem powstaje, gdy ‘kołderka’ zaczyna się coraz bardziej kurczyć, a oligarchowie mają najsilniejsze ręce w jej ciągnięciu w swoją stronę.

Teoria ‘przeciekania bogactwa’ Miltona Friedmana, mająca tworzyć nowe miejsca pracy i nowe technologie z kapitału oligarchów po prostu się nie sprawdza. Bogaci bogacą się coraz bardziej a biedni wcale od tego się nie bogacą, nie powstają żadne nowe miejsca pracy oprócz kilku pozycji czyścicieli basenów lub sprzedawców GPSów do jachtów. Nie ma też przyrostu zasobów naturalnych planety od tego, że pewna wąska grupa ludzi ma  o parę miliardów czegoś tam więcej na kontach.

W ludziach brakuje jeszcze świadomości faktu, że by ukryć ubożenie społeczeństw  i stworzyć pozory dostatku, upowszechniono wszelkiego rodzaju kredyty, dzięki którym co prawda można sobie nabyć pożądane dobra (bądź sfinansować edukację), ale później trzeba za nie płacić więcej w formie rat, niż gdyby je kupić za pieniądze zaoszczędzone. Istnieje też ryzyko, że w razie utraty pracy, lub niemożności jej znalezienia, wylatuje się poza społeczeństwo nie mogąc obsłużyć rat.

Kredyt to nic innego jak pożyczenie bogactwa z przyszłości. Bez kredytu nasze społeczeństwo żyłoby znacznie biedniej. Wiele osób nie mogłoby nabyć dóbr konsumpcyjnych, których produkcja tworzy miejsca pracy. Nie byłoby budowy autostrad i stadionów, też dających miejsca pracy. Niestety ‘przyszłość’ właśnie nadeszła i stała się nową ‘teraźniejszością’. To teraz jest ta ‘przyszłość’, w której przychodzi żyć znacznie ubożej, niż gdyby nie doszło do wcześniejszego zakredytowania. A że ludzie są głupi, to nie rozumieją tej prostej prawdy, przyzwyczaili się do bogactwa pożyczonego od swoich dzieci i chcą odsuwać w nieskończoność moment spłaty długów.

Teraz stoimy przed sytuacją, w której poziom długu urósł do takich poziomów, że nie da się go włożyć więcej na grzbiety obywateli – a to przecież oni muszą wypracować środki na obsługę długu swojego oraz państwa, w którym przyszło im mieszkać. Bogactwo nie bierze się z tego, że mamy w danym kraju kilkuset bogaczy, ani że zatrudni się milion urzędników, lecz bierze się z tego, że zwykli ludzie w pocie i znoju je wytwarzają, sporą część dając sobie odebrać w podatkach na rzecz wspomnianego państwa. Pamiętajmy, że każdy produkt i usługa nabyta przez obywatela zawiera w sobie cząstkę opłat dla oligarchów za korzystanie z ich fabryk, kapitału bądź infrastruktury.

Trzeba latać samolotami jak tylko można najwięcej. To przyjemność, która za kilkanaście lat przejdzie do historii, jak latanie Saturn V/Apollo, gdy tylko Peak Oil spowoduje ograniczenie dostępności ropy.

Wygląda na to, że powinny być organizowane specjalne kursy akademickie z zakresu efektywnego latania, szczególnie na studiach MBA, dla osób pretendujących do zostania oligarchami, lecz nie dysponujących jeszcze odpowiednimi środkami. W branży istnieje mnóstwo trików, z których większość jest już dobrze znana globtrotuarom.

Są jednak triki znane mniej. Większość podróżników wie, że za odwołany lot należy im się ustawowe odszkodowanie – zadbała o to Komisja Europejska. Czy rzeczywiście jest tak fajnie socjalistycznie? Wyobraźmy sobie sytuację, w której lot zostanie skasowany – na przykład z powodu strajków kontrolerów lotów. Lot miałby się odbyć w poniedziałek, a już w sobotę wiadomo o tym z zapowiedzi związkowców. Dostajemy mejla z informacją, że możemy sobie zmienić rezerwacje za darmo na pierwszy wolny termin, powiedzmy czwartek. Zmieniamy. Czyli należy się nam hotel, transport i wyżywienie na dodatkowe kilka dni? Oczywiście, że nie – przecież sami zmieniliśmy sobie datę wylotu z poniedziałku na czwartek! Odszkodowanie należy się wtedy, gdy pojawimy się na lotnisku o ustalonej dacie i godzinie i samolotu nie będzie. Oczywiście przewoźnik mógłby podstawić jeden czy dwa samoloty przed strajkiem i zabrać chętnych. Niestety przewoźnicy chcą maksymalizować zyski i zwykle nie mają maszyn, które są do dyspozycji na pierdoły typu zbieranie turystów po świecie. Stojące maszyny to ogromna strata pieniędzy, taniej jest fundnąć paru osobom hotel, a jeszcze lepiej zmanipulować tak, by sami sobie za ten hotel zapłacili.

Jeszcze ciekawsza sytuacja ma miejsce wtedy, gdy chcemy na przykład wyskoczyć sobie z Europy do Nowego Yorku na zakupy. Lot z Warszawy w dniach 9-16 listopada będzie nas kosztować $551, z przesiadką w Londynie. Wygląda na to, że lot z Londynu musi być dużo tańszy i bez przesiadek. I znowu błąd – lot taki kosztuje $558, z przesiadką w Filadelfii, gdy za bezpośredni zapłacimy $583.

I tak jest prawie zawsze, że lot z przesiadką jest tańszy niż bezpośredni. Linie lotnicze wolą wydać więcej pieniędzy na dodatkowy lot (paliwo, samolot, załoga, opłaty lotniskowe) niż wsadzić klienta do samolotu tylko raz. Sens jest ukryty głęboko. Linia lotnicza chce złapać klientów ze wszystkich lotnisk regionalnych, a nie tylko ze swoich głównych hubów obsługujących linie atlantyckie. Tak więc w ofercie wyloty z lotnisk zapyziałych, typu Okęcie im. Chopina (wkrótce im. JP II). Lepiej ponieść koszt dolotu do hubu i zarobić mniej, ale zarobić cokolwiek. A na własnych hubach można ceny podnieść, i tak znajdą się frajerzy, skłonni zapłacić za luksus zaoszczędzenia kilku godzin lotu.

Wartość każdej waluty papierowej w wektorze czasu zmierza do zera. Ciekawy wywiad na ten temat. HT Анджей.

Tymczasem docenił mnie Private Banking. W końcu ktoś sobie zdał sprawę, że w Polsce istnieje nie tylko Rybiński i że mamy do dyspozycji ludzi o potężnym potencjale. Należy tylko dać im szansę, nawet jeżeli nie są towarzysko ani rodzinnie powiązani z ‘królikiem’. HT AD.

Po wyborach najwyższy czas pobawić się nieco liczbami.

W Polsce 14,8% ludności pracuje w rolnictwie, gdy średnia dla UE wynosi 5%. Oczywiście, część z nich to taksówkarze-krusowcy i bezpiecznie byłoby obniżyć ten współczynnik, ale załóżmy, że jest on prawdziwy. Oznacza to, że przy 16 075 000 rodakach aktywnych zawodowo (oficjalnie) w rolnictwie pracuje o 1 575 000 ludzi za dużo. To ukryte bezrobocie.

Gus podaje, że w Polsce oficjalnie mamy 1 863 000 bezrobotnych. Z pewnością są w tej liczbie osobnicy pracujący na czarno, potrzebujący darmowego ubezpieczenia zdrowotnego, ale nie ujmuje się jednocześnie ludzi tak zdesperowanych brakiem pracy, że nie chce się im nawet iść do urzędu pracy. Przyjmując jednak te dane za prawdziwe i dodając do tego ukryte bezrobocie w postaci ludzi, którzy bezproduktywnie siedzą na wsiach, mamy liczbę 3 438 000. Tyle wynosi skala plagi bezrobocia w Polsce – nie 11,7% a 21,6%.

Ukryte bezrobocie to była specjalność PRLu. W kombinacie budowlanym pracowało 5000 chłopa a budowali tyle, ile 200 abstynentów spokojnie dałoby radę. Podobnie było z PGRami – większość obijała się i kombinowała co ukraść, a całą robotę można było zrobić drobnym ułamkiem załogi. Tak mamy w Polsce AD 2011 – robotę mogłoby o zrobić półtora miliona ludzi mniej, gdy tymczasem robota gdzie indziej leży odłogiem.

Utrzymując fikcję KRUSu tworzy się PGRy-bis. Po co małorolny chłop ma iść do wydajniejszej pracy, skoro musiałby zacząć ponosić koszty ubezpieczenia społecznego, prawie 1000 PLN? A tak, siedzi się w zdrowym klimacie (nie licząc dymów ze śmieci zimą), podatków i ZUSów się nie płaci, a z tych 2 hektarów gruntu za stodołą ma się rocznie 4556 PLN na czysto. To dość, by było co do gara włożyć, jednocześnie można possać ten nędzny polski socjal i dorobić sobie na czarno.

Zmiany są bolesne. Tak zwani ‘rolnicy’ są nieruchliwi społecznie – ci co byli ruchliwsi są już w Berlinie, Londynie i Chicago. Zostały lewusy, którym jest wygodnie tam, gdzie są. I ci ludzie, gdy od nowego roku przyjdzie im płacić na NFZ, zaczną drzeć szaty i rozpaczać, jak Cyganka przed sądem. Panie, my takie biedne jesteśmy, piniendzy ni mamy … Niestety, czas wziąć się w garść i zabrać do roboty, wtedy będą pieniądze. Chyba już dość jeżdżenia na grzbiecie reszty społeczeństwa.