Upadłość konsumencka czyli bankructwo transgraniczne

Pacta sunt servanda (łac. umów należy dotrzymywać) to instytucja wywodząca się z prawa rzymskiego, stanowiąca podstawę cywilnego prawa polskiego. Oznacza to, że skoro strony podpisały umowę (na przykład kredytową) i skoro pożyczkodawca otrzymał środki pieniężne, to w obowiązku jest dotrzymać swojej części umowy i powinien pożyczkę tą spłacić zgodnie z umową.

Polskie prawo jest bardzo stanowcze jeżeli chodzi o niewypłacalność konsumenta. Ustawodawstwo jest znacznie bardziej opresyjne niż w krajach rozwiniętych. Polska ustawa o upadłości konsumenckiej to paragraf 22 w czystej postaci – tak jak nie można było się zwolnić z wojska, tak samo nie można w Polsce ogłosić upadłości. Co gorsza, nie ma też w praktyce przedawnienia roszczenia – podjecie dowolnej czynności w sprawie przerywa bieg przedawnienia. Mówi się o pracach Ministerstwa Sprawiedliwości w kierunku nowelizacji ustawy. Biorąc pod uwagę potężną władzę lobby banksterskiego w Polsce nie ma co liczyć na pobłażliwość. W ustawie spodziewam się raczej reformy w kierunku promowania ‘planu naprawczego’, czyli wyciśnięcia możliwie dużych pieniędzy z dłużnika.

Co ciekawe, Unia Europejska potrafi dbać o interes Polaków bardziej niż ‘nasz’ rząd. Widać to wyraźnie w przypadku wiz do USA. Każdemu kolejnemu rządowi odpowiada dysproporcja w stosunkach Polska – USA, czyli brak wiz dla Amerykanów do Polski oraz droga i kręta droga po wizę turystyczną do Stanów. UE jest jedynym podmiotem dbającym o elementarną sprawiedliwość dla Polaków podróżujących za ocean. A skoro o uczciwości już mowa, to warto wspomnieć o Trybunale Sprawiedliwości, który regularnie orzeka o winie Polski w zakresie naruszania wolności i prawa do sprawiedliwego sądu. Podkreślam – tak zwana ‘wolna Polska’ regularnie jest skazywana za ciemiężenie Polaków. Jaka to więc wolna Polska?

Upadłość konsumencka to kolejne prawo reglamentowane przez ‘wolną’ Polskę, a dawane przez Unię. Otóż pojawiło się Rozporządzenie Rady UE nr 1346/2000, które mówi, że obywatel Polski mieszkający i mający centrum interesów życiowych w innym kraju może skorzystać z lokalnego prawa upadłościowego i ta upadłość dotyczy również długów z Polski. Warunkiem jest istnienie w kraju pochodzenia (Polsce) upadłości konsumenckiej. I tu banksterzy popełnili poważny błąd – dopuścili w ogóle istnienie takiej ustawy, która sama choć bezużyteczna dla obywatela Polski, to jednak dająca mu prawo do upadłości w innych krajach.

Rozwiązanie dla Polaka w finansowej matni jest bardzo proste. Nie dać się windykatorom znanym z reklam TV ‘pomagającym w spłacie’ lecz zmienić centrum interesów życiowych na Wielką Brytanię i ogłosić tam upadłość. Cała procedura jest banalnie prosta i w całości kosztuje tylko 3200 funtów.

Pozostaje tylko pytanie, czy bankructwo jest moralne, czy może upadłość jest przejawem lewactwa. Odpowiedzią jest też pytanie – czy lichwa jest moralna, czy pożyczanie pieniędzy na 20%-30% rocznie przez banki jest moralne, nie mówiąc o pożyczkach na 500% rocznie przez różne parabanki. Znany jest  przypadek, w którym za poręczenie 700 złotych roszczenie sięgnęło 160 000 złotych. Sam osobiście znam sytuację, w której za niespłacony dług w wysokości 19 000 złotych fundusz skupujący przeterminowane roszczenia żąda łącznie 190 000 złotych w zaledwie 15 lat. Co gorsza, pożyczkodawcy mając świadomość braku procedur upadłościowych nie są skłonni do jakichkolwiek ustępstw, negocjacji, umorzenia odsetek, etc. Mając świadomość braku obrony przez konsumenta cierpliwie trzymają dłużnika pod ścianą przez dziesiątki lat, uniemożliwiając normalną pracę (i płacenie podatków), zakup czegokolwiek, stopniową spłatę długu lub szansę na nowy start. Wypycha się miliony Polaków poza kraj lub w szarą strefę. Jest to w moim mniemaniu dużo bardziej niemoralne, ponieważ jest to systemowe niszczenie społeczeństwa i masowe drenowanie kapitału z naszego kraju.

Ciekawym jest, że w Polsce całkowicie nieznane jest pojęcie Predatory lending, czyli drapieżczego pożyczania. Bandyckie metody, choćby takie jak udzielenie kredytu hipotecznego pod warunkiem wykupienia ubezpieczenia na życie (gdy przecież kredyt jest zabezpieczony nieruchomością, zbywalną po śmierci kredytobiorcy) jest uznawane w Polsce za całkowicie normalne. Przerzucanie wszystkich ryzyk na klienta jest uznawane za całkowicie normalne. Niestety, choć jestem stanowczym przeciwnikiem regulowania, to jednak muszę przyznać, że tylko stanowcze działania ustawodawcy mogą ograniczyć wyzysk stosowany przez banksterkę finansową na ludności. Podobnie z ustawą o upadłości – jest ona niezbędnie potrzebna dla wprowadzenia równowagi dla obu stron na tym rynku.

Z racji wieloletniej obecności na rynku brytyjskim miałem możliwość pracy z prawnikami brytyjskimi. Osobom zainteresowanym chętnie przekażę kontakty do profesjonalistów zajmujących się sprawami o upadłość konsumencką.