Reality check

O stanie danej rzeczy można się przekonać dopiero wtedy, gdy zechce się ją użyć. Jutro wielka defilada w Warszawie, która ma pokazać potęgę naszej armii. W dniu 15 sierpnia 1939 roku odbyła się defilada Wojska Polskiego, która również była dowodem niezniszczalnej potęgi armii:

Potem był reality check i już 5 października 1939 odbyła się parada niemiecka:

Polska armia, tak jak poprzednio, jest warta funta kłaków. Układ jest identyczny jak poprzednio, mamy zatrzymać pierwsze uderzenie Niemców Rosjan i związać ich siły, aby alianci mieli czas zorganizować obronę swoich krajów. Polska armia może by się sprawdziła w trzech sytuacjach – gdyby trzeba było naraz wypić dużo wódki, gdyby trzeba było przebić się na Węgry albo gdyby trzeba było stawić opór siłom zbrojnym Czech lub Słowacji.

Jako, że blog ten jest czytany w dużej mierze przez wybitnych strategów, którzy nie tylko wygraliby Powstanie Warszawskie ale również tymi siłami zdobyliby Berlin, nie muszę tłumaczyć, że prawdziwość powyższej tezy potwierdza dyslokacja baz amerykańskich w Europie. Bazy w planie ofensywnym stawia się jak najbliżej granicy, w planie defensywnym w takiej odległości, aby dotarcie wroga do nich zajęło tyle czasu, ile potrzeba na rozwinięcie sił i osiągnięcie pełnej zdolności bojowej. Brak baz NATO w Polsce = Polska nie będzie broniona przed agresją inaczej niż notami dyplomatycznymi i telefonami z Białego Domu. NATO tak samo jest gwarancją bezpieczeństwa Polski jak Porozumienie Budapesztańskie było gwarancją bezpieczeństwa Ukrainy. Kto mówi inaczej jest ciężkim kretynem lub rosyjskim agentem.

Jak działa państwo polskie miałem się okazję dziś przekonać. Spróbowałem wezwać karetkę pogotowia. Okazało się, że system ratowniczy jest tak samo sprawny jak za hitlerowskiej okupacji. W miłej rozmowie telefonicznej poinformowano mnie, że to normalne, że w szpitalach nikt nie odbiera telefonu, ponieważ oni tam zajmują się poważniejszymi sprawami niż gadaniem przez telefon. Potem dowiedziałem się, że karetek prawie nie ma i jeżdżą one tylko do umierających. Natomiast jak ktoś jest nie do końca umierający, to może sobie pojechać do przychodni i poleżeć trochę na podłodze albo na zestawionych krzesłach. Od takiej terapii stan zdrowia polepsza się i wychodzi się na własnych nogach, albo raptownie pogarsza, wtedy może w końcu przyjedzie karetka, o ile jakaś akurat będzie wolna.

Przed oczami stanął mi system medyczny schyłku imperium Habsburgów, sportretowany w “Szwejku”. Po co ludzie mają rozbijać się ambulansami i  potem zdychać w szpitalach, niech lepiej zdechną w okopach własnych domach. A na większość chorób zbawienne działanie mają legendarne obiadki serwowane przez kelnerów w polskich szpitalach. Konsumpcja owych przysmaków przypomina lizanie chininy – od tego choroba nabiera stracha i ucieka.

Trzeba pamiętać, że obecnie mamy zadowalający stan publicznej służby zdrowia, biorąc pod uwagę sytuację demograficzną. Za 20 – 30 lat system będzie skrajnie niedofinansowany i skrajnie przeciążony schorowanymi staruszkami. Fakt zanikania karetek i zastępowania lekarza w załodze noszowymi (szumnie nazywanymi ratownikami medycznymi) wskazuje wyraźnie kierunek trendu. Za dekadę czy dwie zamiast karetek pogotowia będziemy obserwować ratownictwo oparte na następującej procedurze – najpierw przyjedzie ksiądz z ostatnimi namaszczeniami, a potem na rowerze przyjedzie noszowy aby wypisać akt zgonu.

Jedyny ratunek to znajomości w służbie zdrowia. Chętnie poznam medyka z Wrocławia, który lubi złoto inwestycyjne.