Amberek

Parę dni temu wrzuciłem link do materiału o Finroyal. Dziś w Wybiórczej ukazał się materiał (odwołujący się do Pulsu Biznesu) o Ambergold, firmie budzącej podobne wątpliwości. Podobieństwa te wprost rzucają się w oczy – w obu firmach właściciel jest zamieszany w sprawy karne o wyłudzenia, opublikowano ostrzeżenia na stronie KNF przy ustawicznej niemożności prokuratury (sute wziątki prokuratorów?), i wiele wskazuje na to, że jest to kolejny przekręt.

W sumie artykuł ma wydźwięk pozytywny. Już sam tytuł prasowy ‘Sukces skażony przeszłością‘ można rozumieć tak, że tym razem mamy do czynienia z sukcesem, a grzechy przeszłości już do nas nie powrócą. Dalej jest jeszcze lepiej, autor pisze ‘Dziś stać go na to, by wraz z żoną wyłożyć z prywatnej kieszeni, gotówką, ponad 70 mln zł na kapitały kontrolowanych spółek‘. Mam duże wątpliwości czy rzeczywiście biznesmen wykłada kapitał z prywatnej kieszeni, czy raczej z kieszeni naiwniaków, którzy zainwestowali u niego swoje oszczędności.

Cały problem prezesa Ambergold polega na tym, że prowadzenie biznesu przynoszącego zysk jest w gruncie rzeczy cholernie trudne. Wzięcie gotówki od ludzi jest względnie proste, wystarczy wywiesić wielkie banery i kasa zaczyna płynąć, niezależnie od tego, co tam KNF bazgrze na swojej stronce. Problemem jest to, co z kasą zrobić. Ambergold obiecuje nawet do 16,5% odsetek rocznie. Jest niezwykle trudno prowadzić duży biznes, który jest w stanie przynieść zysk netto pokrywający taki procent. Widać to po sztandarowej inwestycji Ambergold jaką jest OLT Express. W informacjach podawanych prasie mówi się wprost o konieczności wpakowanie w ten biznes 200 000 000 złotych, zanim zacznie on przynosić zyski, o ile w ogóle zacznie. Czyli nie tylko trzeba płacić odsetki pożyczkodawcom oraz ponosić koszty reklamy Ambergold, ale również pokrywać ogromne straty z prowadzenia bieżącej działalności spółki lotniczej. Domyślam się, że prezes Ambergold ma ambicje zrobienia z OLT Express drugiego Ryanaira, ale to nie takie proste. To, że ‘Rajanowi’ się udało, wcale nie znaczy, że uda się OLT Express. Taki Germanwings stara się konkurować na rynku tanich przelotów, ma dostęp do zasobów kapitałowych i ludzkich właściciela, którym jest Lufthansa a w zeszłym roku przyniósł 52 000 000 euro straty.

Pożyczki, których udzielaniem para się Ambergold, są oprocentowane na 47,23 % rocznie, czyli teoretycznie powinny pokrywać koszt operacyjne i koszty uzyskania kapitału z rynku. Niestety, te paskarskie procenty nie oznaczają czystego zysku, bowiem biznes pożyczkowy jest bardzo trudny. Klienci bardzo chętnie biorą pożyczki, a dużo mniej chętnie je spłacają. Im większy procent, tym większe szanse, że dłużnika trzeba będzie szukać przez Czerwony Krzyż. Rynek kredytowy w Polsce jest mocno spenetrowany, co widać choćby po ilości reklam. W reklamach telewizyjnych nie chodzi bynajmniej o to, że banki bardzo palą się do dawania kredytów – one po prostu mają trudność w znalezieniu niezapożyczonego klienta z porządną zdolnością kredytową, a mają ogromne parcie na udzielanie pożyczek, bo z tego żyją. Warto pogadać z kimś kto pracuje w banku o tak zwanych ‘tardżetach‘ i co się dzieje w danej placówce pod koniec miesiąca, gdy okazuje się, że znów sprzedano za mało pożyczek. W tym biznesie, co jest niedostrzegalne z zewnątrz, oprócz kapitału trzeba mieć potężne know-how. Rekiny typu Provident to mają, Ambergold niekoniecznie.

W zakresie moich obowiązków jest spożywanie alkoholu z różnymi ludźmi, między innymi dilerami metali i banksterami. Z ich opowieści płynie wniosek, że od kilku miesięcy na polskim rynku kapitałowym dzieje się coś niepokojącego – strumyk płynących nań pieniędzy jest coraz mniejszy, kruszce i lokaty sprzedają się coraz słabiej. W efekcie również firmy będące podejrzewane o bycie piramidą finansową muszą bić się o wkłady, niezbędne im przecież nie tylko do rolowania wygasających wkładów, lecz również płacenia słonych odsetek i inwestowania. Dlatego właśnie wnikliwy obserwator zauważy, że ostatnio w reklamach ‘produktów lokatopodobnych’ oferowane procenty nieustannie idą w górę. Wszystko to sprawia, że mam przeczucie zbliżającej się spektakularnej plajty którejś z firm, która po prostu nie będzie w stanie obsłużyć swoich zobowiązań. Niewykluczone, że upadek jednej pociągnie za sobą panikę wśród klientów, naciski na mundurowych aby podjęli stosowne działania i w konsekwencji plajtę kolejnych.

Co gorsza, plajta Ambergold lub któregoś z dilerów sprzedających kruszce z odroczonym terminem dostawy może wprowadzić niekorzystne dla obywateli regulacje rynku. Może okazać się, że ukrócenie dostępu do złota jest korzystne dla lobby bansterskieg0 (niekonkurowanie złota z lokatami) korzystne dla PR rządu (strasznie mocno walczymy o bezpieczeństwo konsumenta!) i korzystne dla ministra finansów (zlikwidujmy złoto, po co ten przeżytek, niech Polacy znów kupują obligacje ‘pewne jak złoto’). W takim scenariuszu, nabywcy złota i uczciwi dilerzy nie będą mieli szans – ich głos utonie w ryku czarnego rządowo-banksterskiego PR.

To co się obecnie w Polsce dzieje sprawia, że czuję się o wiele lat młodszy, jak w roku 1989, gdy takie wały były na porządku dziennym.