Franuś

Powoli opada kurz po przepchnięciu ustawy ‘pomagającej’ frankowiczom. To wydarzenie jest złe na tak wielu płaszczyznach, że wymaga komentarza.

Oczywiście, ustawa nie jest napisana w celu pomocy obywatelom. Nie wiem jak było wcześniej, ale ostatnie kilkaset lat historii tego obszaru wskazuje, że nieodmiennie władcy mają obywateli w dupie. Polska to nie jest Ameryka Szwajcaria. Cała ta obecna hucpa ma dwa zasadnicze cele, przy czym bardziej prawdopodobny jest powód drugi:

1. Jest to zabieg PRowy, mający na celu pokazać, że po kilku latach nieograniczonego czerpania z koryta dla siebie i swojej rodziny posłowie robią w końcu coś dla ludu pracującego miast i wsi. Gdyby tak było to jest to dowód, że posłowie są całkowicie oderwani od rzeczywistości. To coś jak nagłe polubienie JOWów przez Komorowskiego gdy tylko zimna woda zaczęła mu się wlewać do tyłka – kompletnie bezsensowny akt desperacji. W tym przypadku jest identycznie – nie pomoc frankowiczom, ale setki innych spraw, które mogą ułatwić życie obywatelom czy wykreować wzrost gospodarczy.

2. Jest to bailout dla banków, które pozbywają się trupa ze swojej szafy. Skoro franek poszybował prawie dwa razy przy okazji kryzysu, to można się obawiać, że gdyby doszło do jego kolejnej fazy, to cena znowu może podskoczyć dwa razy. Frank po 7-8 złotych to znacznie więcej niż mogliby wytrzymać frankowicze. Portfel kredytów frankowy całkowicie by się załamał i powstałby gigantyczny problem. Owszem, wtedy można by dokonać takiego zabiegu jak obecnie, ale pamiętajmy, że w sytuacji krachu dochody budżetowe gwałtownie spadają. Łatwiej, spokojniej i taniej dokonać takiej operacji teraz.

Przy tej okazji przypominam, że światowa gospodarka nadal jest na krawędzi potężnego kryzysu wynikającego z nadmiernego zadłużenia gospodarek zachodnich. Jedyne co je ratuje przed krachem to niskie stopy procentowe. W momencie gdy zaczną one rosnąć to wiele krajów nie będzie mogło go obsłużyć – przychodów podatkowych nie wystarczy na spłatę odsetek. Zacznie się drukowanie pieniędzy do tego celu, a potem będzie już tylko hiperinflacja Waimar.

Pojęcie hazardu moralnego zna niewielki promil naszego społeczeństwa, a mimo to ludzie odczuwają złość na to, że pewna relatywnie niewielka grupa społeczeństwa jest nagradzana za swoje ryzykowne zachowanie. Ludzie są zwyczajnie źli, że nie ryzykując (nie kupując nieruchomości albo biorąc kredyty złotowe) zostali postawieni w gorszej sytuacji niż ryzykanci – frankowicze. Z politycznego punktu widzenia być może uda się kupić głosy frankowiczów, ale traci się głosy całej reszty.

Jeżeli dojdzie do scenariusza wysokiej globalnej inflacji (w co głęboko wierzę), to wszyscy kredytobiorcy hipoteczni będą ugotowani, również właśnie wyratowani frankowicze. Będzie to grupa dużo większa. I wiecie co – też pewnie będą jakieś wybory i też pewnie dojdzie do kolejnej interwencji ustawodawcy. Pewnie stwierdzi się (całkowicie zgodnie z prawdą), że od początku chorym było udzielanie kredytu na zmiennej stopie procentowej. To szaleństwo, że klient banku jest zmuszony podpisywać umowę, z której wynika, że bank nakaże mu płacić raty o dowolnej wysokości lub wyprowadza go ochrona. (Od razu odpowiadam na komentarze, które się pojawią – oczywiście, nie musi podpisywać takiej umowy. Może mieszkać w kartonie albo wynajmowanym pokoiku i oszczędzać na mieszkanie, może też wyjechać do Londynu.) Tak więc jeżeli ktoś zastanawia się czy ryzykować wzięcie kredytu hipotecznego to moja odpowiedz jest prosta – tankujcie pod korek.

Zabiegów PRowskich zobaczymy jeszcze wiele. Ropa naftowa mocno spadła na giełdach w ostatnim czasie, a ceny na stacjach jakoś magicznie tkwią w miejscu. To kolesie na wysokich stołkach w spółce ‘Sępeln’ dostali telefon, że ceny mają spaść dopiero przed wyborami, żeby właśnie wtedy ludziom przychylić nieba. I przekonany jestem, że dokładnie wtedy spadną.